Je mag ook erkennen dat je het moeilijk hebt, als je het moeilijk hebt.
Je mag ook erkennen dat je pijn hebt, als je pijn hebt.
Je mag ook erkennen dat je verdrietig bent, als je verdrietig bent.
Soms ligt in de erkenning ook de oplossing besloten: door aandacht te geven aan iets in je leven dat zo overduidelijk om aandacht vraagt, door te erkennen dat het er is, door er vol liefde naar te kijken, kan het zichzelf soms al oplossen. Ik merk dat zelf met kleine pijntjes, problemen of gevoelens: okee, ik voel me nu boos, okee, dat mag!
Ik kreeg de volgende email binnen:"Na dertien jaar wachten en niet-lukken, ben ik zwanger van onze eerste. En het is geen feest. Ten eerste wás het geen feest omdat de bloeduitslagen wezen op een sterk verhoogde kans op een kindje met Down (wel welkom, maar eerlijk gezegd óok een teleurstelling), en nu dat uit de weg is geruimd door overige tests, nog steeds, met vijf maanden zwangerschap, dag en nacht heel erg misselijk en beroerd. Nee, de zwangerschap is geen feest en ik kan affirmeren tot ik een ons weeg, het wordt er niet leuker van."
Het klinkt vreemd, maar ik zou willen zeggen: stop met affirmeren! Geef eerst eens aan jezelf toe (en dat doe je al door deze email te sturen):
* Ik vind het zo'n teleurstelling dat ik zo ziek ben!
* Ik voel me zwaar ####!
* Ik vind er geen bal aan!
Soms krijg je, als je eindelijk toegeeft aan jezelf wat je zolang probeert te verbergen (en soms zelfs probeert te overdekken met positieve affirmaties) een ongelooflijke ontlading. Alsof je lichaam wil zeggen: hehe, eindelijk aandacht voor het probleem!
En gebruik vervolgens deze affirmatie, die echt geweldig is in dit soort situaties (maar herhaal 'm totdat je opluchting voelt):
Ondanks dat ik me zo beroerd voel, accepteer ik mezelf nu volledig en hou ik van mezelf.
(En op de plek van 'ik me zo beroerd voel' kun je van alles invullen.)
(Ik heb deze 'ondanks'-zin overigens te danken aan EFT, Emotional Freedom Technique.)
2 comments:
Hallo Edith,
Goed om te lezen dat je affirmeren toch niet overal het antwoord op vindt.
We zouden de hegemonie van het denken nog verder kunnen onderzoeken. Want het blijft bijzonder dat we onszelf toestemming moeten geven om te mogen voelen wat we voelen.
Blijkbaar zijn het taboe op 'je slecht voelen' en ons innerlijk morele erover oordeel zo groot, dat we ervoor kiezen om onze gevoelens te onderdrukken. Dat lukt vaak, maar brengt ons ook in de war. En we verliezen onze natuurlijkheid erdoor. We hebben met hulp van ons denken emotionele zelfcensuur tot een grote kunst verheven.
In dat kader lijkt de ultieme affirmatie: "ik accepteer dat ik het niet accepteer".
Beste Edith,
eindelijk is het er dan van gekomen dat ik je blog bezoek. Ik ga zeker terugkomen, en slurp je woorden in me op.
Waarom ik nú pas op je weblog terechtgekomen heeft te maken met het feit dat ik een nogal gevuld leven heb, waaraan weinig te veranderen is maar ik zou graag andere mensen ook willen wijzen op jouw blog.
Zou je het op prijs stellen als ik je ga linken op mijn webloggen?
Het gaat om de mijne;
www.loesjes7ehemel.web-log.nl
en die van mijn dochtertje Liesyenne;
www.hartenbreker.web-log.nl
Warme groet,
Loes van Setten
Post a Comment